17 χρόνια μετά, η Λευκή Συμφωνία βρέθηκε ξανά στη σκηνή σε μια βραδιά που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ιστορική για τα συναυλιακά δεδομένα της χώρας μας, με την μπάντα να μας θυμίζει πολλές σπουδαίες στιγμές από τα αγαπημένα '90s.
Το 2000 ήταν μια οριακή χρονιά για την ελληνόφωνη σκηνή από πολλές απόψεις. Το νέο μιλένιουμ, ουσιαστικά σηματοδότησε ένα χρονικό όριο για το περίφημο «ελληνόφωνο ροκ», με βάση το οποίο θα μπορούσαμε να μιλάμε για προ και μετά 2000 εποχή. Κι αυτό γιατί η ελληνόφωνη σκηνή που κυριαρχούσε για όλη τη δεκαετία του ‘90 και ένα σημαντικό κομμάτι (ιδίως το δεύτερο μισό) της δεκαετίας του ’80, στην πράξη κατέρρευσε τότε. Η δεκαετία των '00s, που ακολούθησε, ήταν καταστροφική, σε σημείο που η σκηνή πλέον έμοιαζε να έχει περιπέσει σε ανυποληψία. Καθόλου τυχαία εκείνη τη χρονιά διαλύθηκε ησύχως και η Λευκή Συμφωνία, χωρίς τυμπανοκρουσίες και ανακοινώσεις. Κάπως έτσι σταμάτησαν και οι Τρύπες και τα Ξύλινα Σπαθιά λίγο αργότερα, κλείνοντας έτσι τον κύκλο που ξεκίνησε πριν δυο δεκαετίες.
Η Λευκή Συμφωνία ήταν από τα παλιότερα σχήματα της σκηνής, με το ντεμπούτο Μυστικοί Κήποι να κυκλοφορεί το 1986. Η διαδρομή του γκρουπ ήταν σίγουρα σπουδαία, έχοντας στο ενεργητικό του 4 σημαντικούς δίσκους αλλά και κατορθώματα που αναμφίβολα θα ζήλευε οποιαδήποτε ελληνική μπάντα. Μεταξύ αυτών, το γεγονός ότι υπήρξε το πρώτο καταγεγραμμένο ελληνικό συγκρότημα που κομμάτι του παίχτηκε στο MTV (καμία σχέση με το απαράδεκτο τωρινό…) καθώς και η συμμετοχή στο ίδιο line up με Cult και Metallica (αμφότεροι στα καλύτερα τους) στο μυθικό live του 1993 στο γήπεδο του Πανιωνίου (το ανοιχτό, φυσικά). Αυτό που ουσιαστικά ξεχώριζε το σχήμα από τα υπόλοιπα της σκηνής ήταν ο σκοτεινός, γοτθικός ήχος, ένα ύφος που πάντα γοήτευε το ελληνικό ακροατήριο. Στη δεκαετία του ‘90 μάλιστα η μουσική τους στράφηκε προς σκληρότερη κατεύθυνση, ίσως επειδή το απαιτούσε η εποχή, δίχως όμως να αποξενωθούν οι παλιοί ακροατές.
17 χρόνια είναι πολλά, ειδικά και στη δική μας γρήγορη εποχή, που ο χρόνος τρέχει με αστραπιαία ταχύτητα. Με αυτό δεδομένο βρέθηκα στη συναυλία μην ξέροντας τι να περιμένω, καθώς δεν είναι εύκολο να ξανασυνδεθείς με ένα συγκρότημα που η σχέση σου έχει σταματήσει πριν τόσο καιρό. Κάπως έτσι, με αρκετή περιέργεια αλλά και προσμονή, υποδεχτήκαμε τη Λευκή Συμφωνία επί σκηνής λίγο πριν τις 10, μιας και δεν υπήρχε opening act. Το πρώτο που μου έκανε εντύπωση ήταν ο ήχος, από όλες τις απόψεις. Καταρχάς, από την μεριά του γκρουπ, μόνο απόχη 17 χρόνων δεν φανέρωνε, ίσα ίσα ήταν τόσο μεστός που νόμιζες δεν είχε σταματήσει ποτέ. Από την άλλη το Academy έμοιαζε ιδανικό για μια τέτοια reunion βραδιά (ευρύχωρο, καλό ηχοσύστημα, σωστά φώτα) και αποδείχτηκε και στην πράξη, μιας και αυτό που έφτανε στα αυτιά μας ήταν οπωσδήποτε άρτιο. Από εκεί και πέρα οι ίδιοι οι μουσικοί έδειχναν να περιμένουν καιρό αύτη τη στιγμή και να την απολαμβάνουν όσο περισσότερο γίνεται. Απέναντι τους ένα κοινό που δεν ήθελε πολύ για να εκδηλωθεί. Βλέποντας τη σύνθεση του δεν ήταν δύσκολο να καταλάβεις ότι την πλειοψηφία αποτελούσαν οι 30αρηδες – 40αρηδες, αυτοί δηλαδή που άκουγαν την μπάντα όταν ήταν έφηβοι, νέοι, ή έστω στην τρίτη δεκαετία της ζωής τους μάξιμουμ. Υπήρχε δίψα από την πλευρά του κοινού, είπαμε το διάστημα της απουσίας ήταν πολύ μεγάλο. Είναι χαρακτηριστικό ότι για τη συγκεκριμένη συναυλία ταξίδεψαν κάποιοι από την επαρχία, την Κύπρο ακόμα και τη Σκωτία (!).
Η πεμπτουσία μιας συναυλίας είναι τα ίδια τα τραγούδια που ακούγονται, σε αυτό τον τομέα δεν έχουμε κανένα παράπονο καθώς αποδόθηκαν μια σειρά από συνθέσεις του γκρουπ που αγαπήθηκαν πολύ. Τι να πρωτοδιαλέξεις; Η Δική Μου Πόλη, Όσα Μπορώ Να Δω, ο Τροχός των Ονείρων, Το Μέλλον Είναι Τώρα, Θέλω Να Έχω Ένα Καλύτερο Κόσμο, μερικά μόνο. Τα highlights φυσικά αναμενόμενα: Μυστικοί Κήποι, Το Φεγγάρι Αιμορραγεί, Θα Είμαι Πολύ Μακριά (αυτά τα δύο σερί) και βέβαια το Θα Είμαι Εκεί, από τα πλέον αναγνωρίσιμα κομμάτια της ελληνόφωνης σκηνής, το οποίο μάλιστα παίχτηκε 2 (!) φορές. Δυο ώρες και δυο encore μετά, δεν θα μπορούσαμε να ζητήσουμε κάτι παραπάνω.
Το μόνο που μένει είναι να αναφερθούμε στους ίδιους τους μουσικούς. Σαφώς το δυσκολότερο έργο είχε ο Θοδωρής Δημητρίου (μαζί με τον ∆ιογένη Χατζηστεφανίδη στο μπάσο, τα δύο ιδρυτικά μέλη του γκρουπ). Η φωνή του όμως δεν τον πρόδωσε, παρότι έχουν περάσει τα χρόνια διατηρεί ακόμα αυτή την τόσο ιδιαίτερη χροιά και εκφραστικότητα. Η δε σκηνική παρουσία του ήταν όσο έντονη θα έπρεπε, ενώ στο επικοινωνιακό κομμάτι προτίμησε τα λίγα και ουσιαστικά λόγια. Δίπλα του ο Σωτήρης Καστάνης ήταν εντυπωσιακός σε όλη τη διάρκεια του live με τις κοφτερές κιθάρες του. Στο πίσω μέρος της σκηνής βρίσκονταν δυο νέοι μουσικοί, ο Βαγγέλης Τσιμπλάκης, που με την νεανική ενέργεια του στα drums έδωσε μια έξτρα ώθηση στα κομμάτια και ο Theo Φοινίδης που συνεισέφερε στα πλήκτρα που έμοιαζαν τόσο ταιριαστά με τις συνθέσεις.
Αν δούμε συνολικά τη συναυλία θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για μια πραγματική γιορτή, έστω κι αν έμοιαζε λίγο με reunion παλιών συμμαθητών. Νομίζω η έκβαση της βραδιάς ξεπέρασε τις τυχόν προσδοκίες της μπάντας και ταυτόχρονα δικαίωσε τη δύσκολη απόφαση των μουσικών να βρεθούν στη σκηνή μετά από τόσο μεγάλη αποχή. Προσωπικά έφυγα απολύτως ευχαριστημένος από το Academy, αλλά με μια μελαγχολική σκέψη να με συνοδεύει: η σύγκριση των ελληνόφωνων σχημάτων του τότε με τα αντίστοιχα συγκροτήματα του τώρα γέρνει πανηγυρικά υπέρ των πρώτων κι αυτό επιβεβαιώνεται σε κάθε περίπτωση (άλλη μια το συγκεκριμένο live). Μεγάλη κουβέντα αυτή, αξίζει όμως να γίνει κάποτε.
Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος / Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής
