“Hold me in your arms / Don’t Let Go / Hold me in your arms / And if I run away / Hold me in your arms”.
Και κάτι άλλο, επίσης: αυτή τη φορά οι This Mortal Coil συναντούν τον Tricky – εκείνον της παλιάς καλύτερης εποχής.
Αν και νομίζω ότι ό,τι είχα να πω, το έχω ήδη πει, τουλάχιστον για τους εξοικειωμένους με τον ήχο (και τις εικόνες που αυτός αναδύει) των UNKLE, συνεχίζω να μιλώ για το The Road Part II / Lost Highway. Δηλαδή, για τον έκτο δίσκο της Λονδρέζικης κολλεκτίβας, που αποτελεί το δεύτερο μέρος της προαναγγελθείσας τριλογίας. Θεωρητικά, θα μπορούσε να λέει πολλά και το γεγονός ότι οι UNKLE, δηλαδή κατά βάση ο James Lavelle, ιδίως μετά την πρόωρη αποχώρηση των K.U.D.O. και DJ Shadow, έχουν κυκλοφορήσει μόνο έξι δίσκους στα είκοσι επτά χρόνια της ύπαρξής τους. Στην πράξη, όμως, μάλλον δεν αποτελεί καμία έκπληξη το ότι και ο δίσκος αυτός είναι πολύ καλός.
Το The Road Part II / Lost Highway έχει σαφή concept χαρακτήρα, με την παλιά αυθεντική του όρου έννοια. Είναι διπλό, περιέχει είκοσι δύο συνθέσεις που διαρκούν εβδομήντα πέντε λεπτά και διατηρούν, σύμφωνα με τα μέχρι τώρα απαρέγκλιτα τηρουμενα δεδομένα, μια ενιαία αισθητική, αν και περιλαμβάνει συνθέσεις που θεωρητικά ανήκουν σε διαφορετικές μουσικές κατηγορίες. Ο ίδιος ο Lavelle το περιγράφει ως μια μουσική Οδύσσεια που ξεκινά από το φως και καταλήγει στο σκοτάδι και από τη δύναμη και φτάνει στην τρυφερότητα.
Η μουσική του άλμπουμ κερδίζει από την αρχή όλη την προσοχή σου. Είναι το μέσο που ο Lavelle μεταφέρει ηλεκτρονικά τα συναισθήματά του, πάνω στο κλασικό πια ηχητικό trip hop υπόστρωμα του Bristol, μεταπηδώντας με εξαιρετική ευκολία και μαεστρία σε διάφορα μουσικά είδη, από τη soul στο post-punk και το shoegaze, αλλά διατηρώντας κατά περίεργο τρόπο έναν ενιαίο τρόπο έκφρασης, ο οποίος στην προκειμενη περίπτωση έχει πολλές και καθοριστικές αναφορές στην αξεπέραστη κολλεκτίβα των This Mortal Coil. Ο Lavelle μέσα από αυτό το collaging και sampling προσπαθεί να δημιουργήσει κάτι, αν όχι νέο, τουλάχιστον φρέσκο, που μιλά άμεσα στο συναίσθημα.
Μαζί τους, σύμφωνα με τα όσα έχουμε συνηθίσει και αναμένουμε, μετέχουν αρκετοί διακεκριμένοι καλλιτέχνες, όπως οι Mark Lanegan, Miink, Dhani Harrison, Keaton Henson, Liela Moss (Duke Spirit) Elliott Power, που έλαβαν μέρος και στο The Road: Part Ι, αλλά και οι Mick Jones, Wil Malone, Philip Sheppard και Tom Smith (Editors).
Τα τραγούδια του δίσκου «δένονται» με έξι εμβόλιμα «περάσματα» (iters), που εδραιώνουν την περί concept αίσθηση. Ο Mark Lanegan ανοίγει, ουσιαστικά, το δίσκο με το Requiem (When You Talk Love), ενώ οι Elliott Power και Miink δίνουν στο Ar.Mour μια techno αισθητική, που όμως βασίζεται στους Massive Attack και τον Tricky. Η κληρονομιά του τελευταίου είναι επίσης εμφανής στα Nothing to Give, Only You και Reprise. Στο δε The Other Side, όπου συμμετέχουν οι Tom Smith και Philip Sheppard, εκτός από τις trip hop επιρροές, διακρίνουμε κάτι από τους Simple Minds και τα 80s, πράγμα που συμβαίνει και στο Powder Man, που φέρει τη «σφραγίδα» εκείνης της εποχής και των πρώτων συγκροτημάτων της Creation Records.
Οι This Mortal Coil έχουν την τιμητική τους ιδίως στο Sun (The), Long Gone, που έχει κάτι και από τους Pink Floyd, αλλά και το Days And Nights. Ο συγκλονιστικός Evangelist μου ήρθε στο νου με το επικό Feel More / With Less και το πολύ καλό Crucifixion / A Prophet. Υπάρουν ακόμα όμορφες μελαγχολικές και απολογητικές στιγμές (The First Time Ever I Saw Your Face), έξυπνες αναφορές στην ψυχεδέλεια (Find an Outsider), αλλά και τιμή στην ηλεκτρονικη μουσική των 90s (Kubrick και Touch Me).
