Το Terra Vibe δεν θυμίζει κλασικό ελληνικό τοπίο με τα κωνοφόρα που περιστοιχίζουν τον σπαρμένο με γρασίδι χώρο της αρένας. Ο καιρός ενίσχυσε την εικόνα βόρειας χώρας του μέρους, για καλή μας τύχη χωρίς τις ακρότητες για τις οποίες προειδοποιούσαν τα μετεωρολογικά δελτία.

Ευτυχώς το event έκανε τους χιλιάδες που έσπευσαν να δουν το fifth coming των Depeche Mode στην Ελλάδα να ξεχάσουν τις (σχετικά) αντίξοες καιρικές συνθήκες, κυρίως την υγρασία, το ασυνήθιστο για την εποχή κρύο και το ψιλόβροχο προς το τέλος της συναυλίας. Οι Depeche Mode (που, ξεκαθαρίζω προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, δεν αποτελούν το αγαπημένο συγκρότημα του γράφοντος) απέδειξαν πέραν πάσης αμφισβήτησης ότι αποτελούν μακράν την κορυφαία arena band που διαθέτει ο εναλλακτικός χώρος, καθώς συνδυάζουν την άρτια παρουσία με το μεστό μουσικό περιεχόμενο.

Ας πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή. Οι Raveonettes δεν ήταν τυχαία επιλογή ως support. Διάβαζα κάποιες κριτικές προηγούμενων dates της Spirit tour, ενδεχομένως από ακραιφνείς οπαδούς των DM, ότι δεν αντιλαμβάνονται για ποιο λόγο διάλεξαν τη μπάντα από τη Δανία για την περιοδεία. Κι όμως η λουστραρισμένη garage/shoegaze indie rock των Raveonettes ήταν η καλύτερη εισαγωγή για το πιο ηλεκτρικά φορτισμένο και «ροκ» ύφος στη συναυλιακή ιστορία των Depeche Mode, ίσως ακόμη περισσότερο κι από την Devotion tour. Να μην παραλείψω πως το set των Raveonettes άφησε καλές εντυπώσεις. Πολύ σφιχτή, επαγγελματική μπάντα, με στυλάτη σκηνική παρουσία, καλές ποσότητες θορύβου που έδεναν με αρμονικές μελωδίες και έναν καλό συνδυασμό καινούριων (The Enemy, Observations) και παλιότερων hits (Aly, Walk With Me, Love in a Trashcan).

Το σκοτάδι είχε πέσει στη Μαλακάσα, όταν ξαφνικά ακούσαμε έκπληκτοι (τουλάχιστον όσοι δεν γνωρίζαμε τα της Spirit tour) τις πρώτες νότες του αγαπημένου Revolution των Beatles από τα ηχεία κι ένα ζευγάρι μπότες cartoon που βαδίζουν στο κενό να εμφανίζονται στo backdrop. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα ο Dave Gahan βούτηξε, υπό τις επευφημίες 15.000 περίπου θεατών, το μικρόφωνο και μια από τις καλύτερες συναυλίες των τελευταίων χρόνων στη χώρα ξεκίνησε. Το Going Backwards ήταν a taste of things to come. Beefy, σκληρό, με τον Gahan να ακούγεται καλύτερα κι από το δίσκο, το πολιτικό μήνυμα απαισιοδοξίας των DM ακούστηκε βροντερό στη βροχερή Αττική. Ακολούθησε το πιο upbeat κομμάτι του καινούριου άλμπουμ των Depeche Mode, το So Much Love, με τα old school κλιπάκια του Corbjin να συνοδεύουν ιδανικά τον καταιγιστικό ρυθμό της μπάντας. Οι πρώτες δυνατές επευφημίες ακούστηκαν με το πρώτο hit που ήξερε ο πολύς κόσμος, το Barrel of a Gun και οι φανατικοί ζεστάθηκαν με την υπέροχη εκδοχή του A Pain That I'm Used To.

O Dave, ντυμένος με ένα κοκκινόμαυρο γιλέκο, είναι σε δαιμονική κατάσταση. Ηδονικός, διονυσιακός, χορεύει ακατάπαυστα, φλερτάρει με το κοινό, δείχνει καλύτερα από ποτέ (αν εξαιρέσει κανείς το μουστάκι, αλλά ΟΚ, περί ορέξεως…). Είναι αδιανόητο ότι ο 55χρονος αυτός τύπος που στη δεκαετία του ’90 φλέρταρε πολλές φορές με το θάνατο, λόγω του εθισμού του στα ναρκωτικά, έχει την ενεργητικότητα, το πάθος, τη φλόγα ενός έφηβου beginner. Ομολογώ ότι προτιμώ τον Dave τώρα, με την αυτοπεποίθηση και την ωριμότητα του seasoned performer, από το νεαρό Gahan της new romantic περιόδου, ή από την κατεστραμμένη pseudo-rock φιγούρα της εποχής Songs of Faith and Devotion.

Δύο ακόμη hits ακολουθούν, In Your Room και World in My Eyes που προκαλούν δυνατά sing-a-longs και η Μαλακάσα θυμίζει ποδοσφαιρικό γήπεδο. Το αγαπημένο μου κομμάτι από το Spirit, το Cover Me, είναι ίσως (για μένα τουλάχιστον) η μοναδική μικρή απογοήτευση της βραδιάς. Η εξαιρετική ατμοσφαιρικότητα της studio εκτέλεσης χάνεται από τα δυνατά drums και την πιο «ροκ» προσέγγιση.

Και φτάνει η ώρα του Martin L. Gore. Ναι, δεν πιάνει πια τις ψηλές νότες με το φαλσέτο του, η choir boy φωνή έχει σπάσει με το πέρασμα των χρόνων, όμως η αισθαντικότητα και η γλυκύτητα της ερμηνείας του Martin, του μεγάλου ταλέντου πίσω από τη μουσική των Depeche Mode, μας κάνει να ξεχνάμε τις όποιες ατέλειες. Χαμός με το εμβληματικό Home και συγκίνηση με την αθάνατη ποπ μπαλάντα A Question of Lust και αμέσως μετά πάλι επιστροφή σε πιο δυναμικά μονοπάτια. Mαύρες σημαίες και κοκκινόμαυρα φώτα που θυμίζουν έργα σοσιαλιστικού ρεαλισμού στο background συνοδεύουν το Where’s the Revolution, το εξαιρετικό lead single του Spirit. Μετά το Wrong που αντιπαθώ ιδιαίτερα, ένα string κλασικών κομματιών κλείνει το βασικό μέρος της συναυλίας. Πλέον, όλος ο κόσμος, από τη μια ως την άλλη άκρη της αρένας χορεύει και συμμετέχει στο δρώμενο, γεγονός σπάνιο σε open air event όπου συνήθως βλέπει κανείς τις πρώτες σειρές των φανατικών να χτυπιούνται και τους υπόλοιπους απλώς να παρακολουθούν. Πώς να αντισταθείς όμως στην τετράδα Everything Counts, Stripped, Enjoy the Silence και Never Let Me Down Again που ακούγονταν πιο ζωηρά, πιο φρέσκα και λαμπερά από ποτέ;

Τα φώτα χαμήλωσαν και οι Depeche Mode βγήκαν για encore με τον Martin να παίρνει και πάλι το μικρόφωνο για το αγαπημένο Somebody να θυμίζει ότι κάποτε ήμαστε εικοσάρηδες και γράφαμε το κομμάτι σε κασέτες για να εντυπωσιάσουμε το πιο όμορφο κορίτσι του σχολείου. Η διάθεση εκτοξεύεται με το Walking in My Shoes και τον ιδρωμένο Gahan να χτυπιέται στη σκηνή και να προκαλεί λικνιζόμενος στο ειδικό catwalk που είχε στηθεί στο Terra Vibe. Αμέσως μετά ακολούθησε ίσως η πιο συναισθηματικά φορτισμένη στιγμή της βραδιάς, με τους Depeche να αποτίουν το δικό τους φόρο τιμής στον David Bowie με μια φανταστική διασκευή του Heroes. Και για το τέλος, δύο κομμάτια που καλύτερα ίσως από πολλά άλλα εκφράζουν τη live φιλοσοφία των DM. I Feel You και Personal Jesus, αποτελούν μοναδικά παραδείγματα του υβριδίου electropop με blues/rock που κανένα, ίσως, άλλο συγκρότημα στον κόσμο δεν έχει κατορθώσει να αποτυπώσει τόσο επιτυχημένα.

Ομολογώ ότι είχα ξεγράψει τους Depeche Mode μετά τα Sounds of the Universe και Delta Machine. Θεωρούσα ότι έχουν στερέψει από δημιουργικότητα και ιδέες, ότι πλέον θα αποτελούσαν περιφερόμενο θίασο αναπαραγωγής hits σε στάδια της Γερμανίας και της Ανατολικής Ευρώπης, όπου λατρεύονται. Όμως, οι σπόροι της κοινωνικής αναταραχής που αρχίζουν και ανθίζουν στον πλανήτη με τη νεανική ογκούμενη δυσφορία στη δυναστεία των χρηματοπιστωτικών ελίτ ξύπνησαν το συγκρότημα από το Basildon που έγραψε τον πιο πολιτικά φορτισμένο δίσκο της καριέρας τους. Το πάλαι ποτέ ελαφρώς χαζοχαρούμενο boy band του Speak and Spell που ήταν προϊόν της θατσερικής ευδαιμονίας, τώρα επιτίθεται μανιασμένα στα κοινωνικά ερείπια που αφήνει ο νεοφιλελευθερισμός και στην απάθεια των κοινωνιών. Οι Depeche Mode έδειξαν τι πραγματικά είναι: μια σπουδαία ροκ μπάντα, ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα της παγκόσμιας μουσικής που έχουν ακόμη λόγο ύπαρξης και έκαναν χιλιάδες fans τους να ξεχάσουν τη λάσπη και εκστασιασμένοι να πάρουν το (δύσκολο, λόγω της απίστευτης συμφόρησης) δρόμο του γυρισμού. Πραγματικά ελπίζω ο Dave να κρατήσει την υπόσχεσή του και να επιστρέψει.

Setlist:

Going Backwards

So Much Love
Barrel of a Gun
A Pain That I'm Used To 
Corrupt
In Your Room
World in My Eyes
Cover Me
Home
A Question of Lust 
Poison Heart
Where's the Revolution
Wrong
Everything Counts
Stripped
Enjoy the Silence
Never Let Me Down Again 

Encore:

Somebody
Walking in My Shoes
Heroes (David Bowie)
I Feel You
Personal Jesus 

 Κείμενο: Γιώργος Χριστόπουλος /  Φωτογραφίες: Θωμάς Δασκαλάκης (NDP Photo Agency)