Καλησπέρα από την Αθήνα και το soundgaze.gr. Πραγματικά όλοι εδώ ανυπομονούμε να σας ξαναδούμε. Τα live σας είναι πάντα μια εξαιρετική εμπειρία για τους Έλληνες οπαδούς σας. Τι έχετε προγραμματίσει για το setlist, σκέφτεστε να κάνετε κάτι ιδιαίτερο για την Αθήνα;
Πραγματικά ανυπομονούμε να ξαναπαίξουμε στην Αθήνα. Έχουμε φτιάξει ένα καλό μείγμα από παλαιότερο και πιο νέο υλικό και «φλερτάρουμε» λίγο με την ιδέα να παίξουμε κομμάτια από το “All Is Violent, Αll Is Bright”, κάτι που κάνουμε σπάνια πλέον.
Όταν ξεκινήσατε την καριέρα σας ως μπάντα, πίσω στις αρχές της νέας χιλιετίας και ειδικά σε ένα είδος μάλλον δύσκολο και όχι τόσο ευρέως γνωστό, πιστεύατε ότι η επιτυχία σας θα ήταν τόσο μεγάλη. Περιμένατε ποτέ ότι θα φτάσετε να παίζετε σε μέρη τόσο μακρινά όπως η Κίνα και η Αυστραλία;
Στα πολύ αρχικά στάδια της μπάντας, δε πιστεύαμε ότι θα βρούμε ανταπόκριση καν στην ίδια μας την πατρίδα, την Ιρλανδία. Πόσο μάλλον σε χώρες όπως η Κίνα. Είμαστε πολύ χαρούμενοι που η μουσική μας έχει βρει ανταπόκριση σε τόσο πολύ κόσμο.
Λέγεται πως Ιρλανδοί και Έλληνες έχουν πολλά κοινά στοιχεία σε σχέση με τη νοοτροπία τους. Είναι άνθρωποι που κάνουν «θόρυβο», έχουν καλή αίσθηση του χιούμορ αλλά επίσης έχουν πολύ απότομες αλλαγές στην ψυχολογία τους. Συμφωνείτε με αυτό; Είναι κάτι που έχετε παρατηρήσει και εσείς από τις φόρες που έχετε έρθει στην Ελλάδα;
Ναι, ισχύει. Οι Έλληνες και οι Ιρλανδοί είναι δυνατοί άνθρωποι, ζωηροί, με καλή αίσθηση του χιούμορ και πάντα υποστηρίζουν σθεναρά αυτά που πιστεύουν.
Πώς πιστεύετε ότι έχει εξελίχθει το γκρουπ σε σχέση με το ξεκίνημα του; H άφιξη του νέου μέλους (Jamie Dean) έπαιξε κάποιο ρόλο στις όποιες αλλαγές, τόσο στο κομμάτι της σύνθεσης και ενορχήστρωσης όσο και στις live εμφανίσεις σας;
Στα live μας, έχουμε εξελιχθεί σε μια πολύ καλύτερη μπάντα. Η μουσική μας έχει μεγαλώσει μαζί μας, κάθε δίσκος αντανακλά τις ζωές μας εκείνης της περιόδου. Η μουσική για εμάς είναι σαν ένα στιγμιότυπο γνήσιου συναισθήματος. Ο Jamie έχει προσφέρει πάρα πολλά στην live απόδοση μας αλλά και στον τελευταίο μας δίσκο. Σπουδαίος καλλιτέχνης και ταλαντούχος συνθέτης!
Οι GIAA έχουν καταφέρει, χωρίς αμφιβολία, να γίνουν μια από τις πλέον διάσημες μπάντες στο χώρο του post rock. Η άποψη σας, λοιπόν, για το μέλλον του είδους είναι βαρύνουσας σημασίας. Τι βλέπετε για το μέλλον του post rock και, φυσικά, ποιός αισθάνεστε ότι πρέπει να είναι ο δρόμος που οι GIAA πρέπει ν’ ακολουθήσουν από εδώ και πέρα; Για να είμαι πιο σαφής, πιστεύετε ότι θα έπρεπε να κινηθείτε προς πιο ηλεκτρονικά μονοπάτια ή προς αντίστοιχα πιο βάρια (heavy rock, heavy metal);
Ποτέ δε ξεκινήσαμε για να γίνουμε μια post rock μπάντα, αλλά με το πέρασμα των χρόνων το κοινό μας κατέταξε εκεί. Κάποιοι λένε πως το είδος είναι νεκρό πλέον, άλλοι λένε ότι είναι ζωντανό και πηγαίνει καλά. Η δικιά μας αντίληψη είναι πως η δημοτικότητα του είδους είχε διακύμανση με το πέρασμα των χρόνων.
Θυμάμαι να είναι πολύ ψηλά το 2002-2006 και μετά μια μεγάλη πτώση του ενδιαφέροντος το 2007-2009. Μετά πάλι, τεράστια αύξηση του δημοτικότητας το 2010 και μετά, τουλάχιστον για εμάς, μια πτώση τις χρονιές 2012-2014. Τώρα, πάλι αισθάνομαι ότι υπάρχει αύξηση του ενδιαφέροντος, οπότε είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς αν το είδος θα θριαμβεύσει, θα πεθάνει ή απλώς θα επιβιώσει.
Έτσι, εμείς, αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να συνεχίσουμε να γράφουμε μουσική μέσα από την καρδία μας και να ελπίζουμε ότι αυτή θα συνεχίσει να βρίσκει ανταπόκριση από το κοινό. Η κατεύθυνση μας, τη δεδομένη στιγμή, είναι πιο heavy και σκοτεινή αλλά εξακολουθεί ταυτόχρονα να είναι ambient και ηλεκτρονική. Metal είναι κάτι που δε θα παίξουμε, γιατί εκεί το συναίσθημα είναι πολύ μονοδιάστατο, περιλαμβάνει μόνο συναισθήματα ενθουσιασμού και θυμού ενώ εμείς θέλουμε να εκφράσουμε πολλά περισσότερα.
Όπως είναι προφανές, μεγάλο μέρος της έμπνευσης στο τελευταίο σας άλμπουμ, Helios | Erebus, ήρθε από την αρχαία Ελλάδα καθώς και άλλους αρχαίους πολιτισμούς. Υπάρχουν καθόλου πλάνα για το επόμενο σας βήμα; Έχετε καμιά ιδέα σε σχέση με την πηγή της έμπνευσης σας, αυτή τη φορά;
Στην παρούσα φάση, είμαι επηρεασμένος από το να βλέπω συγγενείς και μέλη της οικογενείας μου να αρρωσταίνουν ή απλά να μεγαλώνουν και αυτό μπορεί να γίνει πολύ καταθλιπτικό. Είναι μια ζωντανή, συνεχής υπενθύμιση του πόσο τρωτοί είμαστε όλοι. Άνθρωποι που αγαπάς θα πεθάνουν και είναι πολύ σημαντικό να «ζεις» κάθε μέρα μαζί τους πριν τους χάσεις για πάντα. Υποθέτω λοιπόν ότι το επόμενο άλμπουμ θα είναι αρκετά επηρεασμένο από αυτό το θέμα.
Έχετε κάποια αγαπημένο ήχο / όργανο που δεν είχατε ακόμα την ευκαιρία να χρησιμοποιήσετε στον ήχο σας; Ίσως, ας πούμε, κάποιου είδους παραδοσιακό όργανο;
Πάντα μου άρεσε το sitar, το χρησιμοποιήσαμε στο Zodiac από το ομώνυμο μας άλμπουμ (God Is An Astronaut, 2008). Μου αρέσει επίσης πολύ και ο ήχος του τσέλο ζωντανά, κάτι που δεν έχουμε χρησιμοποιήσει ποτέ.
Πείτε μας παρακαλώ 3-4 μπάντες που πιστεύετε ότι κάποιος θα έπρεπε να ακούσει. Μερικές που δεν είναι τόσο γνωστές αλλά εσάς σας αρέσουν ή βλέπετε ότι θα έχουν καλή εξέλιξη στο μέλλον.
Οι Kolibrí, Overhead, The Albatross, Carbon Based Lifeforms, Atra Aeterna, Xenon Field και επίσης έχω ακούσει ένα κομμάτι από μια μπάντα που λέγεται Koda, που έχει γράψει ένα φανταστικό τραγούδι που λέγεται The Last Stand.
9. Μπορείτε να θυμηθείτε την εποχή -πριν ξεκινήσετε να κάνετε δίσκους- ποια ήταν η εντύπωση και η άποψη σας για τη μουσική βιομηχανία γενικά; Tώρα που είστε μέσα σε όλο αυτό, είναι καλύτερη, χειρότερη ή απλώς διαφορετική; Πείτε μας αν θέλετε μερικά πράγματα για τη Revive Records (δικό τους label) και το γενικότερο concept που την περιβάλει.
Η μουσική βιομηχανία στα 90’s ήταν απαίσια. Οι εταιρείες, ο τύπος και οι ραδιοφωνικοί σταθμοί ήλεγχαν τα πάντα και αυτοί αποφάσιζαν ποιος θα ακούγεται και ποιός όχι. Το internet το άλλαξε αυτό και στην ουσία κατέστρεψε όλη αυτή την ιδεολογία, επιτρέποντας έτσι στο κοινό να αποφασίζει μόνο του ως προς το τι θα ακούσει.
Η Revive Records δημιουργήθηκε ώστε να κυκλοφορούμε τη μουσική μας και να μη χρειάζεται ποτέ να συμβιβαζόμαστε. Ποιο είναι το πρόβλημα σήμερα; Το ότι υπάρχει πολύ μεγάλος όγκος μουσικής. Είναι κάτι σα white noise, είναι πλέον πολύ δύσκολο να σε προσέξουν. Μεγάλοι alternative ραδιοφωνικοί παραγωγοί όπως ο Dan Hegarty του 2FM (σ.σ: μιλάει για παραγωγό του Ιρλανδικού ραδιοφώνου αλλά είναι προφανές ότι τα πράγματα είναι απολύτως ίδια και στην Ελλάδα) δεν έχουν πλέον το ραδιοφωνικό χρόνο που τους αξίζει γιατί σε μεγάλο ποσοστό οι οπαδοί της alternative μουσικής έχουν στραφεί προς το internet, και αδιαφορούν για το ραδιόφωνο. Είναι πολύ κρίμα αυτό. Σαν αποτέλεσμα όλου αυτού, το ραδιόφωνο έχει μετατραπεί σε ένα αποκλειστικό κανάλι μετάδοσης mainstream pop ανοησίας, έτσι για εμένα το ραδιόφωνο εδώ στην Ιρλανδία είναι πεθαμένο. (σ.σ.: όπως και στην Ελλάδα).
Πιστεύετε ότι η αύξηση της πώλησης βινυλίων είναι ένα καλό (ενθαρρυντικό ίσως) γεγονός για τη μουσική εν γένει ή το θεωρείτε απλώς κάτι συμπτωματικό; Είναι ακόμα ανοιχτό το αγαπημένο σας δισκάδικο;
Ναι, πιστεύω πως η αναβίωση του βινυλίου είναι ένα καλό πράγμα. Μιλάμε για κάτι απτό και όχι κάτι που απλά κρατά χώρο σε ένα σκληρό δίσκο.
Τα CDs επίσης ακόμα πουλάνε αρκετά καλά στα live αλλά και μέσω internet όμως τα περισσότερα δισκάδικα έχουν εξαφανιστεί εδώ και είναι πολύ κρίμα. Όμως πρέπει να παραδεχθώ ότι το 90% αυτών ποτέ δεν προμηθεύονταν τους δίσκους μας. Είχαν stock μόνο για όσους έφταναν ψηλά στα charts. Αλλά πραγματικά μου λείπει να επισκέπτομαι τα καλά ανεξάρτητα δισκάδικα όπως το Road Records.
Τo Tower Records στο Δουβλίνο είναι ακόμα εκεί. Αυτοί, όταν ξεκινούσαμε ήταν εξαιρετικά υποστηρικτικοί, όταν τη διεύθυνση είχε ο Seamus Carroll. Αυτός ήταν ένας πραγματικός «πρωταθλητής» για την Ιρλανδική μουσική και θα είμαστε για πάντα ευγνώμονες για τις προσπάθειες του.
