Πρόσφατα διάβασα για τους Chvrches (και για όλα τα ανάλογου ύφους σχήματα νέας εσοδείας) έναν εξαιρετικά εύστοχο χαρακτηρισμό σε άρθρο του Consequence of Sound. “Too pop to be indie, too indie to be pop”. Πράγματι, αυτή είναι κατά μία έννοια η φαινομενική αντίφαση του ήχου των Chvrches και γράφω «φαινομενική», διότι το fusion του synth pop ήχου από τα 80s με πιο mainstream φόρμες που αποτελεί τη μουσική τους ταυτότητα, το έχουν επιλέξει χωρίς φόβο και πάθος. Άλλωστε πρόσφατα σε εκπομπή του BBC, όπου επρόκειτο να παίξουν δύο κομμάτια ως promo για το παρόν δεύτερο άλμπουμ τους, δεν δίστασαν να θυσιάσουν το ένα για να παίξουν διασκευή κομματιού του …Justin Bieber! Οι Chvrches παίζουν το παιχνίδι της δημοσιότητας και αδιαφορούν για τους (ελάχιστους εναπομείναντες) πιουρίστες που επιμένουν, σε πείσμα των πλαστικών καιρών, να αναζητούν κάτι αυθεντικά εναλλακτικό στη μουσική.

Προσοχή: Δεν ψέγω τους Chvrches για αυτό που παίζουν. Άλλωστε η mainstream pop αναμφισβήτητα (ιδιαίτερα στα 80s) έχει να επιδείξει σπουδαία πράγματα. Η φωνή της ιδιαίτερα χαριτωμένης frontwoman του συγκροτήματος Lauren Mayberry είναι κρυστάλλινη και ορμητική και οι συνθέσεις είναι – το λιγότερο – συμπαθείς, πατώντας απολύτως στην επιτυχημένη συνταγή του πρώτου άλμπουμ “The Bones of What You Believe”. H διαφορά που υπάρχει με το ντεμπούτο τους είναι ότι στο δεύτερο δίσκο η ζυγαριά γέρνει περισσότερο προς το mainstream παρά προς την εναλλακτική synth pop.

Ο δίσκος θα μπορούσε να χωριστεί χονδρικά σε δύο μέρη. Στο πρώτο μέρος υπάρχουν τα πιο «εναλλακτικά» κομμάτια του άλμπουμ, όπως το εξαιρετικό opening Never Ending Circles που με το σκοτεινό του χαρακτήρα θυμίζει μια ηλεκτρονική μίξη Cocteau Twins με Grimes, το εθιστικό, dreamy Leave a Trace και το Clearest Blue που «κλέβει» αρκετά στοιχεία από το Speak and Spell των Depeche Mode. Στο δεύτερο μέρος υπάρχουν οι πιο τυπικές mainstream φόρμες, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο δίσκος χάνει κάτι σε ποιότητα. Πχ, το Down Side of Me με τον ανεπαίσθητο χιπ χοπ χαρακτήρα του και τα αισθησιακά φωνητικά της Mayberry ντροπιάζει κάθε Rihanna και είναι από τις πιο απολαυστικές στιγμές του δίσκου. Το Empty Threat θα θυμίσει στους λάτρεις των 80s την αθώα εφηβική pop της Debbie Gibson (στην πιο καλή εκδοχή της, για να μην τρομάξουν κάποιοι…) και το Bury It έχει λίγη από την ενέργεια και την «τρέλα» της Cindy Lauper.

Το Every Open Eye είναι ένας καλοφτιαγμένος και διασκεδαστικός pop δίσκος με συγκεκριμένα όρια ποιότητας. Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο. Ωστόσο, δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ σε διάφορους ντόπιους και μη κριτικούς, οι οποίοι σήμερα αποθεώνουν τους Chvrches, ενώ στο παρελθόν έθαβαν τους διάφορους «ελαφρούς» καλλιτέχνες της synth pop, ιδιαίτερα των 80s, διαρρηγνύοντας τα ιμάτιά τους για το πόσο «φλώροι» είναι όλοι αυτοί. Τελικά, οι (απολύτως) υποκριτικές αυτές γραφίδες μόνο με τη μουσική δεν ασχολούνται, απλώς επιδίδονται στο ευγενές σπορ της hype-μέτρησης…

7/10